Bisiklet Yolculuğu

Bir bisikletle başladım hayata en güzelinden.Düdüğünden tut teker süslerine kadar her şeyi var.Bisikletlerin en güzeli benimki sanıyordum.Hayatın en güzelinin benimki olduğunu sandığım gibi.Bindim bisiklete başladım sürmeye biraz heyecan biraz korku ve biraz da merakla...Binmemle düşmem bir oldu tabi.İşte orada tanımaya başladım ben hayatı.Pes etmedim tekrar tekrar bindim her seferinde düştüm her seferinde bir yerim kanadı.O zaman anladım ben hayatın kanlı bir savaş olduğunu.En sonunda başardım.Sürüyordum bisikleti.O nasıl bir mutluluktur.Sanki dünyalar benim oldu ve her düşüşümün acısı bir anda yok oldu.Anladım ki hayatta sadece acı yoktu.Sürdüm sürdüm sürdüm...Sonsuza gider gibi.Bütün vücudumda hissettim rüzgarı.Savurdu beni hiç bilmediğim yerlere.Hiç görmediğim yüzleri gösterdi bana.Hiç görmediğim evleri,denizleri gösterdi;hiç koklamadığım kokuları koklattı.İşte o zaman anladım insanoğlunun keşfetmekle mükellef olduğunu.Yeni yeni kişiler geldi yanıma birlikte sürdük bisikleti.Sanki hep birlikte olacağız gibi hissettirdiler sonra hepsi teker teker gitti.Yine hayat ve ben baş başa kaldık.Ve işte o zaman anladım insanın hayatta her daim yalnız olduğunu...

Sıradan Ruhların Ardından

 Dünyaya en küçük delil dahi koyamadılar,yaşadıklarını,bu havayı soluduklarını,bu toprakta anılarının olduğunu ispatlayacak.Kendileri bile inanmazken bu gerçeğe başkalarını nasıl inandıracaklardı bunun bir yanılsama olmadığını...Yaşamışlar mıydı sahi?Onlarda mutluluğu,üzüntüyü tatmışlar mıydı?Onlarda hissetmişler miydi yaşamı?Yoksa yaşadıkları sadece nefes alıp vermekten mi ibaretti?Peki ya dünya,dünya anlamış mıydı onların doğduğunu,onların buraya ayak bastığını?Ayak izlerinin diğer insanlardan farklı olduğunu anlamış mıydı?Bu nefesin,bu gülüşün,bu göz yaşlarının onlara ait olduğunu anlamış mıydı?Yoksa gülüşleri de göz yaşları da insanlara karışıp yok mu olmuştu?Yaşadıkları bu kadar basit miydi?Bu kadar gereksiz bu kadar anlamsız mıydı?

  Sevdiklerinin ölümüyle yok olacaktı yaşamları.Kimse imrenmeyecekti onlara.Kimse onların yaptıklarına ''vay be'' demeyecekti.Kimse yaptıklarını anlatmayacaktı.Ama en önemlisi kimse hatırlamayacaktı onları.Mezarına gelip ağlayan bir çift göz dahi olmayacaktı.Sen sahiden yaşadın mı diyenlere ''yaşadım'' diyemiyeceklerdi.İspatlayamayacaklardı.Unutulucaklardı...